Daniël Heinsius

Dichter en hoogleraar te Leiden

[…] Dit is al mynen wensch; ô Phenix van ons tyen!
O sonne van ons lant, daer in wy ons verblyen:
En trotsen al dat leeft, daer door de Gentsche Maegt,
Ver boven Griecken rijt, naer Roomen niet en vraegt.
Ick hope noch te sien dat eens ons Vlaemsche mannen
’t Jock sullen moede sijn, verdryven de tyrannen;
Dan sal uw’ waerdig beelt sijn op de merckt geplant,
Daer keyser Karel staet, maer op zijn rechter hant.
Daer sullen nevens u geschildert sijn Godinnen,
Die uwen grooten geest, en vremde talen minnen,
Die sullen altijt staen getuygen voor de lien,
Van dat wy dag voor dag verwondert in u sien.
Hoe dat u niet alleen de Griecksch’ of Roomsche spraken,
Of Fransch, of Nederduytsch allom vermaert en maken,
Maer dat ghy spreken kont soo treffelick Chaldeeus,
En u soo wel verstaet in ’t Syrs en in ’t Hebreeus.
Hoe dat uw’ kloeck verstant soo hooge staet verheven,
Dat noch om doot, noch tijt, noch vyant en moet geven.
Hoe ghy in alle konst soo wonder sijt volmaeckt,
Dat boven uwen geest noyt mensch en heeft geraeckt.
Laet, Goden! latet toe, dat ick sulcks mag beoogen,
Eer dat de kouwe doot mijn oogen doet verdroogen;
Is ’t dat ick eens zijn beelt mag op ons merckt sien staen,
Ick ben dan wel te vreen recht naer het graf te gaen.

Jacob Zevecote, `Aan Heer Daniel Heinsius.’ In: Gedichten.