Pooght ghij, met vliet van rouw, Gods toornevliet te stoppen,
Voor koninginnen oor, een perl is elke traen.
Al wat uw’ zanglust weeft, in ’t juighen, zie ick aen
Voor purper, tot verbandt van koninklijke koppen.
Zoo strooit de droeve dauw bekoorelijke droppen,
En breekt, met sprenklen blank, het bloosen van de blaên,
Als d’ ongerepte roos ’t ontmommen dar bestaen,
En dat de nuchtre zon uitkipt de koele knoppen.
Al wat uw’ pen ontmoet, zij zinkt ‘er grondigh in,
Doorwroet de donkre mijn, en spit, met spitsen zin,
Het diepe wonder uit, dat t’ schuil liep inde zaeken.
Dit ’s meer. Die meenighmael dat wonder wel doorgrondt,
Vindt daer niet wonders in dan uwe wondre vondt.
Des moet hij van uw’ geest der wondren wonder maeken.
P.C. Hooft (1625), `Aen den heere Constantin Huighens. ridder etc. op zijne ledighe uuren.’ In: Otia.